Een winterse dag als alle anderen; lauw en nattig. Net niks. Het kind en ik komen thuis na een dag ploeteren. De een in de poppenhoek, de ander ergens in een kantoor in Amsterdam. Eenmaal binnen gooit Cato haar jas op de grond. ‘Thuis!’, roept ze medium agressief. ‘Mag ik alsjeblieft wat drinken mam? Zullen we verven? Wat gaan we eten? Kan je even mijn schoenen uit doen? Is Luuk thuis? Mijn oor doet pijn. Welke dag is het vandaag? Is het dinsdag? Waarom zeg je niks? Ik praat tegen je gezicht hoor!’.
‘Cat alsjeblieft zeg! Gun je moedertje een klein beetje rust. Ik wil eerst even thuiskomen. Ik heb mijn jas niet eens uit. Ontspan!’ roep ik uit. Zo we zijn weer thuis hoor. Werken is zo gek nog niet.
‘Kadaver…’, komt verveeld uit de mond van de peuter.
‘Het is whatever, en jemig waar is de liefde voor je moeke gebleven?!’
‘Die ligt nog in de achterbak, waar is jouw liefde!’.
Ik schiet in de lach. Ik krijg iedere vraag keihard terug geketst de laatste tijd. Ik doe mijn jas uit en begin het eten klaar te maken. Met mijn gedachten ben ik er niet bij. Ik kan het niet helpen, maar vraag me af; waar is mijn liefde eigenlijk?

De laatste maanden heb ik een re-integratietraject in de datewereld gevolgd. Je weet pas echt dat het tijd wordt weer deel te nemen aan deze ellende wanneer ‘de vraag’ uitblijft. Al tijden heeft niemand me meer gevraagd hoe het met de liefde staat. Echt tij-den. Zolang, dat toen een collega mij laatst bij het koffiezetapparaat de vraag ‘hoe is het in Utrecht?’ stelde, ik er zo vanuit ging dat de liefdesvraag weer eens gesteld moest worden dat ik antwoordde dat ik geen liefde in me had. Vrij verwarrend gesprek voor de werksfeer was dit heb ik gemerkt.

Ik praatte het gebrek aan ‘de vraag’ goed door te bedenken dat ik zoveel mogelijk verjaardagen uit de weg ga, alsmede andere groepsdingen waar mensen dit soort onzinnige vragen stellen. Want waarom zou je dit nu eigenlijk vragen? Allereerst weet men het antwoord al. Als ik de liefde van mijn leven had gevonden was ik niet spa rood aan het drinken op een dodelijk saai event maar reed deze waanzinnig bijzondere manmens mij hier wel heen zodat ik de alcoholische lol inzag van een verjaardag of feestborrel en niet alleen bezig was mijn zenuwtikken veroorzaakt door grote getalen mensen (meer dan 5) te verdoezelen. Daarnaast moet je niet lukraak vragen stellen over dingen waar mensen geen invloed op hebben. Je vraagt ook niet of iemand eindelijk eens zwanger is of het nou al eens gelukt is die zwakbegaafde echtgenoot het licht te laten zien.
Hoe vreugdeloos de liefdesvraag ook is, wanneer deze uitblijft moet men actie ondernemen. Het traject begint met daten voor liefde, gaat over op afspreken voor bevestiging en eindigt met afzeggen voor netflix.

Toch heb ik wel genoten van de episodes. Je maakt van alles mee. Zo berichtte ik een tijdje met een wel heel interessante man. Hij bleek erg geestig, taallievend en ook nog eens een toegewijde vader te zijn. Kat in het bakkie. Ook in levende lijve viel hij niet tegen. Totdat ik ‘s avonds na wat gevoos thuiskwam en vol blauwe plekken zat. Ik had er eentje gevonden met een voorliefde voor bijten. De afdrukken in mijn armen geven aan dat hij nergens een tand mist, hoogstens een aantal hersencellen.

Ondertussen is er ook nog een schim uit het verleden die zijn herintrede doet. Geografische en psychologische afstand zorgen er voor mij voor dat dit een digitale gezelschapsrelatie wordt die langzaam doodbloedt. Na een aantal van bovengenoemde situaties word je date-moe. Lust wordt luiheid, spanning wordt bezinning. Ik vind het welletjes. Ik wil met alle mannen vrienden worden. Of dat me nou een heel toegewijd persoon maakt, romancofoob of lesbisch, daar ben ik nog niet over uit.

Tot die ene dag. We zijn aan het eten en dan voel ik het ineens. Verliefdheid is als een pukkel. Je ziet het niet aankomen totdat je het voelt. En dan ben je verloren. Je ontkent het nog even maar kort na de constatering is het overduidelijk aanwezig. Duizend manieren om het te lijf te gaan, maar verzetten heeft geen zin. Het duurt hooguit iets minder lang.

Ik wil niet dat het minder lang duurt. Ik wil dit vieren. Ik wil dit voelen. Ergens ben ik opgelucht dat je dus vaker dan eens verliefd kunt zijn. Verder ontbreekt het me aan lucht.

Het manmens is niet nieuw. Ik ken hem al lang. Dat denk ik. Maar ineens is alles anders. De vrolijke ogen veranderen in de meest prachtige ogen die ik niet goed meer durf aan te kijken. Zijn eeuwige gezeur verandert in goed onderbouwde analyses. Ineens maakt de man grappen waar ik een dag later nog om moet lachen. Wist niet dat hij dat in zich had. Alles is mooi, zijn stem is fijn en wat is het toch heerlijk dat hij veel teveel parfum op heeft. Kun je nog urenlang nagenieten.

Het lijkt mij uiteraard het beste om dit gevoel maar zo snel mogelijk te delen. Middels een bericht, wel zo veilig en heldhaftig. Zo kom ik erachter dat de man ook nog eens aardig wat autistische eigenschappen in huis heeft. Ik ben verkocht.