Samen met een vriend zit ik aan de bar. We drinken en praten erop los. Ik vertel vriend dat ik het even niet meer weet met de liefde. ‘Aan de ene kant vind ik het zoooooo fijn maar aan de andere kant niet. Hij is echt alleen met zichzelf bezig, is zo negatief en geremd. Zo passief. Maarja, in het begin was ik ook moeilijk. En hij voelt voor het eerst sinds heel lang weer iets. Hij is misschien geschrokken ofzo’. Vriend vindt mij maar raar. ‘Ik begrijp niet waarom je al die tijd achter hem aan loopt. Want dat doe je, zo ken ik je helemaal niet. En jouw moeilijkheid valt in het niet zover ik op de hoogte ben. Je vindt alles naar goed. Geloof mij, hij is niet passief. Hij is juist overactief, met andere vrouwen. En als dat niet het geval is dan heeft hij serieuze issues en dan is hij een zwaktebod. Kom op, je gaat daar dan toch wat mee doen. Wat wil hij dan? Altijd alleen blijven?’. ‘Nee joh, er is gewoon iets, ik weet niet wat’. ‘Ja een harem’ antwoordt vriend. ‘Neeheee, ik zie het toch aan hem! Ik wéét het gewoon. Het zit wel goed, het komt wel goed’. ‘Maar?’. ‘Maar straks komt het niet goed’, zeg ik wanhopig.

Vriend komt met een voorstel. Voor zijn werk volgde hij ooit een workshop en daarbij zat een oefening waarbij je je diepste gedachten naar boven kunt brengen. ‘Ik zeg een woord en jij moet daar zonder na te denken meteen het eerste woord wat in je opkomt op antwoorden’ vertelt vriend enthousiast. Hij begint: ‘Bloem’. ‘Seks’ antwoord ik iets te luid. Zodra ik het gevoel heb dat ergens een spel-element in verwerkt is ga ik schreeuwen. ‘Seks?’ vraagt vriend. ‘Ja je weet toch, bloemetjes, bijtjes.’ Vriend kijkt zoekend om zich heen. ‘Trap?’, probeert hij. ‘Seks’, antwoord ik meteen. ‘Ok dit wìl ik niet eens weten’. Ook de barman fronst met één wenkbrauw. Ik probeer hem na te doen en geef hem een knipoog met mijn hele gezicht. ‘Relatie’, vriend geeft niet op. ‘Therapie’ antwoord ik zo snel als het gaat. Vriend besluit dat ik minstens net zo geschift ben als het manmens en we voorbestemd zijn voor elkaar.

Alles wat ik aan fijnigheid kan bedenken wat we samen deelden som ik op in een bericht. En dat is aardig wat. Ik probeer de man terug te winnen, hij is weer eens gevlogen. Als respons krijg ik een smiley. Nu kan ik daar vrij weinig mee. Een lachende smiley snap ik maar daar houdt het ook meteen mee op. Een lichtelijk droevige smiley met neerwaartse wenkbrauwen. Noem mij een autist, dit kan ik niet goed interpreteren. Enige uitleg blijft afwezig. Dan maar duidelijke taal. ‘Het komt niet meer goed hè?’, typ ik. Opnieuw een smiley waar ik me geen raad mee weet. Als de dag van gister weet ik dat we op de basisschool een lijst met smileys kregen, en dat daar dan ‘blij’ of ‘boos’ of ‘vragend’ onder stond. Ik hoop maar dat het onderwijs evolueert en er een hele uitleg bij volgt zodat deze kinderen zich later wel kunnen redden op whatsapp. Er volgt verder opnieuw geen uitleg bij de smiley. Ik laat hem wel even.

Een dag later dien ik opnieuw een duidelijkheidsverzoek in. ‘Gaan we nog afspreken?’. Ik hoop op een antwoord in letters. En dat volgt. ‘Ik weet het allemaal niet, ik hou van zekerheid, ben binair ingesteld’. Tsja, wie niet. ‘Laten we het eindigen, ik wil 100% zeker weten dat dit het is. En ik vind je geen trut maar ik denk ook niet JA dit gaat werken. Alhoewel ik over 30 jaar vast spijt krijg van deze beslissing.’ Daar gaan we weer. Het manmens maakt me wanhopig. Wat moet ik hiermee? Hem laten gaan? Ik ben verliefd als nooit tevoren. Ik besluit me nog eenmaal volle bak in te zetten. Wat denkt hij nou, dat ik het allemaal weet? Heus niet. ‘Robin, als je het kut vindt ga je weg, als je twijfelt ga je het uitvinden en als je het zeker weet ga je trouwen. Zo is het leven zo’n beetje bedacht.’ Na nog wat uitleg over het wereld is hij overtuigd en komt hij langs. Hoezee. Kip ik heb je. We hebben het fijn en bepraten de status minimaal.

De dagen daarop doe ik mijn best wat aandacht te verkrijgen. Dat verloopt moeizaam. Daarna volgen wederom stille dagen. Na twee weken en een ruzie krijg ik het voor elkaar mijn verliefdheid weer te zien. Als hij er is probeer ik alsnog een beetje inzicht te verkrijgen in het voor mij o zo ingewikkelde brein van de man. ‘Ik heb je gezegd dat je me soms 1 of 2 weken niet ziet, soms heb ik het druk en soms heb ik geen zin.’ Ok, maar als je ook niets laat horen blijft er vrij weinig over lijkt me zo. ‘Ja ik weet het ook niet, denk je dat ik het leuk vind dat ik in anderhalve week tijd amper wat laat horen?’. Schiet mij maar lek, wat is hier nou het probleem? Dan laat je toch wel wat horen. ‘Ik weet niet wat het is. Ik word er eng van als ik bedenk dat ik je vaker dan 1 keer per week moet zien. Ik moet er niet aan denken mee te moeten naar feestjes. En als ik eraan denk dat we over twee weken nog steeds ‘samen’ zijn dan wil ik het niet. Ik heb me aangewend iemand een maand leuk te vinden en dan op naar de volgende.’
Bam! En nu? Hij maakt duidelijk niet te willen veranderen. Dan houdt het op. Ik kan dit niet in mijn eentje, hoe graag ik ook wil. De koek is op.

Nadat ik dit droevige bericht verstuurd heb hoor ik niets meer. Wat een bijzonder manmens heb ik uitgekozen.