Het is kerst. Een week geleden zat ik met mijn lievelingsmens in een cafeetje. ‘ Wat doe jij met kerst?’ vraag ik hem. ‘Ik heb mijn familie niet laten weten dat mijn vakantie niet door gaat, ik wil gewoon chillen met kerst. Heb echt geen zin in mensen. Jij?’
‘Mijn idee! Ik vier huispakdag met Cato. Gewoon lekker niks. Ook geen zin in mensen. Kerst is voor de elite’ antwoord ik.
‘Top. Dan kom ik bij jou ok?’
‘Als jij kookt.’

En zo gebeurt het dat mijn lievelingsmens aanbelt met zijn kat in zijn handen. ‘Ja, ik kon hem toch niet alleen laten met kerst’ zegt hij als ik de deur open. Ik geef hem gelijk. Cato is in haar nopjes. Ze volgt de poes bij elke beweging, wat deze op zijn beurt wel kan waarderen. ‘Kleine hapjes poes’, horen we vanuit de keuken wanneer het beest zijn brokjes eet. ‘Hee poes, jij kunt nog niet zo goed praten hè, misschien moet je het gewoon even proberen’, komt ook voorbij. Als ze een gebruiksaanwijzing van haar nieuw verkregen speelgoed voorlegt en vraagt of hij weet hoe het moet, gaat poes er fijn op zitten. ‘O je mag er ook wel even op zitten hoor poes, dat leest beter’. Maar als hij haar krabt ten tijde van een achtervolging is ze boos; ‘wat heb je scherpe handen poes! Je moet ècht naar de knipper’. Een en al gezelligheid met een kerstboom op de achtergrond.

Eerder die dag heeft het kind een lange middagslaap gedaan. Fijn bij mij op de bank. Nouja, een half uur vond ik dat heel fijn. Dat uur dat daarop volgde was minder. Ik kon geen kant op en verveelde me stierlijk. Wilde 1000 dingen doen. Ik kijk naar mijn slapende meisje. Wat ziet ze er schattig uit in haar huispak. Binnen handbereik zie ik een stift liggen. Grinnikend teken ik een snorretje op het kindeke. Nog steeds wordt ze niet wakker. De stift blijkt van het hardnekkige soort en ook de volgende twee dagen heeft mijn dochter een snor. Gelukkig kan ze het hebben.

We hebben een heel fijne dag. Het lievelingsmens kookt heerlijk terwijl ik mijn kind inwikkel in wc-papier en de kat slaapt op het kinderstoeltje. Zo is kerst bedoeld.

Een aantal dagen daarvoor heb ik wederom contact gezocht met Robin. Heel vrouws natuurlijk, ik kon het niet laten. En wat heb ik te verliezen? Ik ben naar Cambodja geweest, hij heeft me 6 keer gedumpt, ik heb hem 2 of 3 keer gedumpt, ik heb gedatet, ik heb gepraat, ik heb hem genegeerd, ik heb werkelijk waar alles geprobeerd om hem maar te vergeten. Blijkbaar ben ik er nog niet klaar voor. Hij weet toch nooit wat, of wil het niet weten. Dus ik heb hem maar verteld dat we vrienden zijn. Dat hij het weet. Ik mis onze eindeloze gesprekken over niks. Ik wil weten hoe het gaat, en wil weer lachen om zijn grappen en gedachtenkronkels. Hij vindt het een goed plan. Dus we berichten wat heen en weer. Ik voel me er prettig bij en denk er verder niets van.

Nu ik het huis weer voor mezelf heb bericht ik hem dat. Hij is ook net thuis. Ik zeg dat ik ga douchen en slapen. Dan bericht hij dat hij niet weet hoe dit werkt. ‘Wat werkt?’ bericht ik. ‘Ik wil je heel graag even vasthouden’. Uiteraard ben ik meteen om. Achteraf had ik beter op het woordje ‘even’ moeten letten. Een man van details is het.

Het is heerlijk om na zo’n lange tijd weer samen te zijn. Terwijl we tegen elkaar aan op de bank zitten onder een deken en hij honderduit vertelt over wat ik allemaal gemist heb de afgelopen maanden, doe ik mijn ogen dicht. Alles is goed zo. Een gevoel van ambiguïteit overmant me. Zo is het goed, een enorme onbekende rust daalt op me neer. Maar ik ken de man langer dan vandaag dus weet dat dit weer weg zal gaan. Toch, voor nu is alles perfect. Beter kan het niet worden.

Tot mijn grote verbazing blijft mijn manmens slapen. Hij vlucht niet. Ik geniet maar heb de volgende ochtend haast. Ik moet weg maar wil niet. Voor het eerst is het Robin die teleurgesteld lijkt; ‘Gaan we niet even samen douchen? Of samen ontbijten?’. Verbaasd mompel ik dat ik echt haast heb. Wat is dit? Ik kan het nog niet helemaal verwerken. Er bloeit hoop in mij op. Zal het dan ein-de-lijk goedkomen? Snel lopen we de deur uit en buiten geeft hij mij een lieve kus. Dan fietsen we beide een andere kant op.