Kind met karakter. En wat voor één.

Nadat hij op de bank is geploft en ik het beloofde wijntje heb ingeschonken beginnen we te praten. Ik weet niet eens meer waarover. Hij heeft een accent. Iets Brabants. Dat hadden we niet afgesproken. Ik discrimineer niet en ik laat iedereen in zijn waarde. Maar dit is toch best lastig. Want ik kan alleen maar denken aan wie er allemaal nog meer zo praten. En hoe dat zo gekomen is. Zelf kom ik uit Drenthe dus ik heb recht van spreken; sommige dingen moet je jezelf gewoonweg afleren. Na een kwartier besef ik dat ik op mijn gemak ben. Dit is helemaal niet gek! Ik voel me relaxed en ben mezelf. Dat is niet goed want hij maakt iets los waardoor ik overal tegenin wil gaan. Morgen heb ik veel op te zoeken want we geven beide geen sjoege als het om gelijk geven gaat.
Ik probeer te bedenken wat ik van hem vind maar heb het te druk. Het gesprek heeft inhoud en het liefste staar ik gewoon gedachteloos naar zijn mooie hoofd. Het wijntje is op. Al een poos. Maar afspraak is afspraak. Als je nu al grenzen gaat verleggen is het einde zoek bedenk ik me. Hij pakt mijn hand. Ik kijk ernaar. Hij gaat iets voordoen maar ik weet niet wat en gedraag me onhandig. Het lijkt hem niet te deren want hij praat gewoon door en houdt mijn hand daarna vast zonder dat dit nog van toegevoegde waarde lijkt te zijn voor zijn verhaal. Ik wil dat hij me zoent. Maar hij is vrij traag. Geeft niks. Mijn hand is weer van mij en we praten verder. Ik heb nog nooit drie uren met één wijntje gespendeerd. Ik zit midden in een verhaal als Robin zijn hand door mijn haar haalt. Ik moet glimlachen en bedenk dat dit een van de heerlijkste momenten is. Je weet dat de eerste zoen eraan komt zodra je elkaar aankijkt. Zo geschiedde. Het accent is geen probleem meer.

Moeder zijn is weelde, rijkdom, gelukzaligheid, glorie, een zegening, een benedictie. Moeder zijn is een geschenk. Ja, een geschenk van de duivel denk ik geregeld. Als je een kindeke op aard zet hoor je wanverhalen over de bevalling, over grenzeloze poepluiers, over korte nachten, hormoonschommelingen, tepelissues, noem maar op. Allemaal te doen zeg ik. Het gaat nooit over het kind zelf. Wat nou als blijkt dat het kind een moeizaam karakter heeft? Precies dat karakter dat jij hebt; ongeduldig, raakt snel verveeld, spreekt alles uit wat ze denkt, praat dus non-stop, doet maar wat, dult tegenspraak maar doet er niets mee, wisselende stemmingen, kan niet tegen niets doen, slechte slaper, wil graag alle emoties dramatisch uitdrukken. En dat alles tot in den treure. Misschien wordt dat niet verteld omdat je je simpelweg niet kunt wapenen. Want mocht je de remedie weten, dan was je zelf ook niet zo moeilijk in de omgang.

Een ochtend als alle anderen. Het is 5.45 uur. Tijd om op te staan vindt het kind. Ze zet haar dagelijkste huilbui in.

<< Whehhhhhh mama!!!
>> Goedemorgen liefje. Lekker geslapen? Moet je ècht elke ochtend huilend starten? Je kunt me ook gewoon roepen, veel gezelliger.
<< Ik wil uit. Vandaag gaan we feestje vieren.
>> Dat is nou een mooi begin van de dag. Kom dan doen we snel een schone luier om!
<< Mama dik.
>> …

>> Cato zal ik een staartje in je haar doen?
<< Nee.
>> Ok, mooi dat scheelt tijd. Ik hou van tijd.
Het kind stort zich luid huilend ten aarde en krijst dat ze staartjes wil.

>> Whehhhhhhhh mama toe!!!
<< Euh… ik sta hier voor je.
>> Whehhhhhhhh mama toe!!!
<< Ik ben je mama. Wil je liever een andere mama?
>> Ja. Kaas vind ik lekker.
<< ?!

>> Toot, ruim alstublieft een keer je zooi op. Je pakt gewoon dingen om rond te strooien. Verder doe je er niets mee.
<< Sjeezus mama!
>> Pardon? Dat mag je niet zeggen.
<< (fluistert) Sjeezus mama.
>> Nee niet zeggen
<< Ok mama, slaap lekker. Doei!
>> …

>> Ik wil stempelen.
<< Ok, hier zijn je stempels. Leef je uit.
>> Ik wil verven.
<< Nee ga stempelen.
>> Ik wil zwemmen.
<< Nee ga stempelen.
>> Ik wil speeltuin.
<< Ga stempelen!
>> Ssssst Luuk slaapt.
<< Luuk slaapt niet. Luuk is werken.
>> Ik wil werken.
<< Ik ook.

Algemeen respons op dit geneuzel is de term peuterpubertijd. Het is een fase, het gaat over. Ammehoela. Het is een karakter. En het gaat nooit meer over. Nooit meer.