Deel 13: Nieuw hoofdstuk

Ruim een week later bericht mijn ex-lover. Ik zou mezelf niet zijn als ik in de tussentijd de boel niet hormoonvol had gedramatiseerd. Mijn gevoelens gingen alle kanten uit; van hoteldebotel naar grandiboos. Mocht allemaal niet baten. Ik schrok op toen ik het bericht in mijn beeldscherm zag verschijnen. Nu wist ik in één oogopslag dat het geen verzoenings- maar een afscheidsboodschap was aangezien de tekst begon met ‘hoi’. Nou dan weet je het wel, foute boel.

Het manmens schreef warrig doch aardig dat het niets ging worden. Nu was dat ook al mijn speerpunt geweest ooit, alleen dat hield ik niet zo lang vol. Hij vertelde dat de liefde makkelijk moest gaan volgens zijn beginselen. Toch vertelde hij ook dat het niet echt moeilijk ging tussen ons. Daarnaast zei hij dat hij niet wist hoe het kwam, het graag had gewild, maar het gewoonweg niet lukte. Begrijpen deed ik het nog steeds niet, uiteindelijk maakt het ook niet uit. De man wil niet. Dan moet ik ook niet willen. Punt.

Goed, het o zo knappe manmens is dus weg, uit het verhaal geschreven. Ik ben behoorlijk aangedaan. Meer dan ik zelf had verwacht. En meer dan ook nodig is na deze blijkbaar inhoudsloze affaire. Suf dat ik me zo heb laten meevoeren door mijn verliefdheid. Toch beter dan een overdaad aan geremdheid bedenk ik me troostend. Ik heb helemaal geen zin om me rot te voelen en bedenk wat ik daaraan ga doen. Ik wil weg. Genre drama moet plaats maken voor genre vreugde. Uitheems avontuur gaarne. Nu staat er al een weekje buitenland gepland in januari, maar dat is voor werk. Ik besluit nieuwjaar te gaan vieren in Antwerpen. Dat is al enorm sfeerverhogend. Maar ik ben nog niet bevredigd. Ik wil echt weg, met mezelf, voor mezelf.

Ik vraag een kleine 3 weken verlof aan bij de vader van het kind. Pepijn gaat akkoord. Mijn god, dat zag ik niet aankomen. Accuut krijg ik buikpijn. Is dit wel ethisch verantwoord? Straks ga ik mijn kindeke te erg missen. Of erger nog, straks niet. Wat maakt deze episode mij voor een moeder? Wat zullen de mensen denken? Uiteindelijk doe ik waar ik zin in heb, de hele wereld plezieren is een veel te moeilijke opgave en impulsieve beslissingen brengen vaak het meeste jolijt met zich mee weet ik. Zoals het kind zich tamelijk vaak beroept op het ‘het is een fase’-cliché, werp ik mij graag op het ‘hier word ik gewoon een veel leukere moeder van’-perspectief.

Toch schuif ik het boeken van een vlucht een paar dagen voor me uit. En dan is het zover, ik boek en vertrek over een paar dagen. Het kind besluit op de valreep nog een griepje te vieren.

Op maandag breng ik Cato naar het kinderdagverblijf waarna ik door zal gaan naar Schiphol. Cato begint meteen tegen een juf aan te praten; ‘mijn mama gaat alleen op vakantie, Cato gaat naar papa en als mama terug is gaat ze heel veel knuffelen’.
‘En vind jij dat leuk Cato?’ vraagt de juf. ‘Ja Cato is trots’, zegt ze met een lach. Kijk, dat is nou mijn kindeke.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.