Een herfstachtige dag is het. Vlug zet ik Cato de auto in, een nieuwe. Nee een andere. Het is de eerste werkdag van mijn nieuwe baan en daar hoort een auto bij. Een mini. Lijkt me geschikt want hoe scheef ik ook parkeren zal, hij past in het parkeervak.
Terwijl ik Cato naar haar klas volbehangen met alles rondom het thema ‘lichaam’ breng, denk ik aan de vorige avond. De tv stond aan, Mathijs van Nieuwkerk kletst wat onze woonkamer in. Ik kreeg het topic niet mee maar plots rees bij het kind de vraag: ‘wat is seks mama?’.
Nu hoor je als moeder waarschijnlijk bedachtzaam met dit soort vragen om te gaan, ik richt me vooral op snelheid. Ga ik wel vaker de fout mee in. ‘Dat is heel hard knuffelen’, floep ik eruit. Dat heb ik geweten.
‘Ik ga met je seksen mamaaaaa!!!’, schreeuwt ze keer op keer uit met een grote lach op haar gezicht. Rustig probeer ik uit te leggen dat ik het niet goed zei. Nee, nu had ik het hoor; ‘seksen is wanneer grote mensen baby’s maken’.
‘Saai, daar hebben we het op school al over gehad. Wist jij, dat als een baby niet uit de pagina past hij uit je navel komt? Maakt de dokter daar een sneetje en dat heet de navelstreng’.
Kleuters die seksuele voorlichting hebben gehad kun je echt niets meer wijs maken.
Eenmaal op de werkvloer aangekomen mag ik wachten in een ontvangsthal. Er begint vandaag nog iemand op mijn afdeling en samen zullen we de komende periode trainingen gaan volgen. Daarnaast zijn er nog een aantal newbe’s van andere afdelingen. Wat formaliteiten worden gedeeld. De deur gaat open en er komt een manmens binnenwandelen. Binnentreden eigenlijk, hij heeft een merkwaardig loopje. Alsof zijn benen al het werk doen en de rest van zijn lijf op pauze staat. Sjagrijnig hoofd. Mompelt iets onverstaanbaars, wat kenmerkend voor hem is zal later blijken. Ik ben benieuwd wat de dag brengt en denk verder niets.
De man met het loopje heet Wim, blijkt erg gezellig en we hebben een boel te bepraten samen. Hij het dubbele want de helft is onverstaanbaar. Hij zegt dat het zijn accent is, ik vind dat hij gewoon te lui is om te articuleren. Het is een persoon waar je je meteen bij op je gemak voelt. Hij is bijzonder, niet patserig maar wel zelfverzekerd. Lijkt geen schaamte te kennen en is gewoon Wim. We trekken hele dagen met elkaar op en raken elkaar met enig regelmaat aan. Hij vergeet zijn pen, ik neem er een extra mee. We moeten lachen om dingen die niet lachwaardig zijn en ik breng hem zo nu en dan na een werkdag naar zijn bushalte.
Zo ook de eerste dag. Hij opent de deur aan de passagierskant en merkt het kinderstoeltje op. ‘Oja, ik heb een kind’, mompel ik maar. Verbaasd vraagt hij hoe oud ik dan ben. ‘Ietsjes ouder dan jij’, antwoord ik. Het stoeltje verdwijnt naar de achterbank en we zijn klaar voor vertrek. Ik start de auto en daar blijft het bij. We kijken elkaar aan. ‘Ik weet niet hoe die achteruit moet’. Hij weet het ook niet en we lachen en proberen maar wat aan. Later blijkt dat dat nog maanden ons motto zal zijn.