Op het bord met vertrekkende vluchten zie ik dat mijn vlucht naar Catania is geannuleerd. Zojuist was ik op mijn gemak naar Schiphol afgereisd. Lekker op tijd, voorbereid op de drukte en daarmee het wachten in de rijen; niemand kon mij wat maken. Waar ik niet bij stil gestaan had was dat Schipholchaos ook betekent dat het gros van de vluchten vertraagd dan wel geannuleerd werden. 

Niks aan het handje, letterlijk, want het kind verbleef bij oma deze dagen. Ik boek wel wat anders. Een reis met overstap in Rome is onoverkomelijk, heb ik dat ook eens meegemaakt. Zo kan ik een uurtje later dan gepland toch nog vertrekken en met mijn podcasts, boek en werk vermaak ik me wel. Op naar Sicilië! 

Wanneer ik digitaal probeer in te checken voor mijn nieuwe vlucht blijkt dat niet te gaan. Al googlend leer ik hoe het historisch inchecken in zijn werk gaat; bij een balie. Vol goede moed stap ik op de eerste rij van vandaag af.

Deze blijkt niet te bestaan. Vijf meiden zitten naast elkaar bij de incheckbalies niets te doen. Geen mens te bekennen. Verward stap ik op het liefst ogende meisje af. ‘Waar is de chaos?’, vraag ik haar meteen. Glimlachend geeft ze aan dat deze vooral in de ochtenden plaats vindt. Het is nu einde van de middag. Nadat ik haar mijn paspoort heb gegeven en mijn bevestigingsmail heb laten zien vertelt ze me dat ze mij niet in het systeem kan vinden. Omdat we beiden niet weten wat we met deze info moeten besluit ze naar de luchtvaartmaatschappij te bellen. Ik hoop dat ze een kort lijntje heeft want toen ik dat een uurtje geleden probeerde waren er 28 wachtenden voor me. 

Ze heeft helemaal geen lijntje want ze pakt per ongeluk het toestel van haar buurvrouw, die het meteen nijdig afpakt en terughangt. Het meisje en ik moeten lachen en op het moment dat ze haar eigen toestel wil pakken gaat het over. ‘Hallo?’, vragend kijkt ze naar haar telefoon wanneer ze deze van haar oor haalt. ‘Ik hoor niets’, zegt ze tegen de nijdige buuv op rechts. Op dat moment pakt haar collega aan haar linker zijde haar telefoon en beantwoordt de bellende partij. Opnieuw moeten we lachen. Ik mag deze kluns wel. Als ze me kan inchecken dan. 

Haar conclusie luidde als volgt: wacht een uurtje, dan proberen we het nog een keer. 

Ik zoek een plekje in de buurt van de balie en nestel me op de grond met mijn laptop. Laat ik mijn tijd maar nuttig en werkend besteden te midden van al deze gestresste reizende mensen. Het maakt me zen. 

Een kwartiertje later komt het balie-meisje naar me toe gehaast, hoe ze me gevonden heeft is me een raadsel. ‘Het is gelukt!’, roept ze blij. ‘Ineens deed hij het. Wil je extra beenruimte en bij het raam of voorin maar dan bij het gangpad? Ik heb geleerd hoe ik dat kan regelen.’ Lachend geef ik aan dat ik wel wat extra beenruimte kan gebruiken. 

De rij voor de security valt mee maar inmiddels is mij duidelijk geworden dat mijn vlucht naar Rome vertraagd is waardoor ik de volgende vlucht niet kan halen. Ergens vind ik dit wel leuk, wie weet wat mijn avond nu gaat brengen! Wanneer je gebaard hebt en in je eentje voor het kind zorgt kun je elke dag redelijk voorspellen. Van spontaniteit is zelden sprake, dus zelfs deze vorm van onvoorspelbaarheid is welkom. Avontuur! Ben nog nooit in Rome geweest ook. Daarnaast is het mooi meegenomen te weten dat ‘nu.nl’ onwijs betrouwbaar is en de Schipholchaos geen fake-nieuws betreft. Al mijn kennis komt hier doordeweeks vandaan dus een identiteitcheck kan geen kwaad. 

Inmiddels heb ik een clubje mensen om me heen verzameld; zij zouden oorspronkelijk ook allemaal met de geannuleerde vlucht gaan en gaan nu ook mee op de vertraagde vlucht. De grondstewardess bij de gate geeft geduldig aan dat niemand zich zorgen moet maken; ze vertragen de vervolgvlucht of ze regelen een latere vlucht of we slapen in een hotel in Rome. Alle opties zijn wat mij betreft prima, wel staat er een huurauto op mij te wachten tot middernacht. We gaan het beleven.

Wanneer we op het vliegveld in Rome zijn aangekomen is er nog geen info beschikbaar. Opgejaagd door de rest ren ik met de kudde mee. Niemand weet alleen waar we naartoe rennen. We komen een oud mannetje met een kartonnen bord tegen, met ‘Catania A77’ erop geschreven. Ik zie wat mensen hun telefoon checken en hoor van een man naast mij dat dat niet onze vlucht is. We rennen verder. En verder. Zoekend naar een bord, maar we zien enkel aanwijzingen naar alle gates. Ineens heb in het. ‘Guys!’, roep ik, ‘it’s a sign! It’s our gate! A77 is our gate!’. Trots ren ik nu voorop, twintig mensen achter me aan hobbelend. Ik voel me heel erg een wie-is-de-mol-kandidaat. Nooit gezien, maar zo stel ik het me voor. 

Wanneer we voor mijn gevoel heel Rome doorgerend hebben komen we aan bij een roltrap die beneden naar onze gate leidt. De roltrap staat uit en het lukt me ook hier door te rennen. Euforisch kom ik beneden aan, enthousiast ‘we’ve made it!’ roepend, om aldaar te zien dat we nog een half uur moeten wachten… 

Hijgend loop ik langs de roltrap naar de rij wanneer we allemaal opgeschrikt worden door een enorm kabaal. Als ik me omdraai zie ik wat er gebeurt; een (blijkt later) oude man valt van de roltrap. Helemaal van boven naar beneden, stuiterend en eindigend op zijn hoofd. Een seconde lang is en staat iedereen stil. Dan stormen er mensen op de man af. Ik besluit mijn weg te vervolgen naar de rij gezien er hulp genoeg is. Al zal ik nooit weten of dat mocht baten.

Deze sfeerverlagende gebeurtenis blijft behoorlijk hangen. Om me heen wordt samenzwerend gemopperd; slechte communicatie, slechte ventilatie, slechte roltrap en dat in slecht Engels. Ondertussen schuifel ik langzaam verder de rij in. Wanneer dit vliegtuig volgens de nieuw aangegeven planning vertrekt, zal ik om 23.45 uur aankomen. Een kwartier voordat de mensen van de autoverhuur vertrekken. Moet lukken. 

En jawel, precies op schema landen we. Zodra ik de sleutels van de auto te pakken heb zoek ik een toilet op om me wat op te frissen. Noodzaak, want mijn mascara zit op mijn kin om nog maar niet te spreken over mijn odeur. Helaas is de ruimte zo goor dat het mij gestel niet kan doen shinen, hier wil ik nog geen tas neerzetten. Ik vervolg mijn reis naar de auto en gebruik deze als opfriskabine. Op de achterbank kleed ik me helemaal uit en poets me lekker fris met make-up verwijder doekjes. Ruikt heerlijk. Schone kleren aan, deootje op en mascara op de juiste plek: ready to go!

Ik ben er nog niet, er staat me een rit van 2,5 uur te wachten. Zingend race ik over de verlaten wegen. Ik heb zin in de komende dagen. Even niet moederen, niet zorgen, een beetje werken maar en vooral lekker eten en drinken. Wanneer ik 2 uur later het plaatsje nader waar ik de afgelopen periode al tweemaal een fijne tijd heb mogen hebben parkeer ik de auto op de afgesproken plek. Meteen voel ik de sfeer die hier altijd lijkt te hangen; een ontspannen, warme vrolijke ambiance. Nog voor ik hem zie hoor ik hem mijn naam roepen. Ik ren op mijn vakantievriendje af en weet nu al dat het de hele reis waard was.